چکيده: برخورد آرا، از بايسته‌هاي پژوهش است که اگر شروط آن فراهم شود، مقدّمه‌اي جهت نيل به حقيقت خواهد بود. يکي از آن شروط، هماهنگي در کاربرد واژه‌ها و اصطلاحات است. در مباحث قرآني، نبود هماهنگي در کاربرد اسما و صفات قرآن و شمارگان آنها، سبب ابهامات و کج‌فهمي‌ها و اختلافاتي شده است. اين مقاله نکاتي را روشن مي‌سازد، از جمله:
الف ـ تبيين معاني اسم و صفت در کاربردها و اصطلاحات مختلف و نيز تبيين ماهيت و لوازم نام‌ها و صفات.
ب ـ بيان اين که نسبت اسما و صفات قرآن طبق معاني مختلف، تساوي يا تباين و يا عموم و خصوص من وجه است.
ج ـ اثبات اين که نام‌هاي قرآن، محدود و توقيفي نيستند؛ بلکه انتزاعي هستند، همراه با دلايل و ملاکات صحّت انتزاع نام‌ها.
د ـ برشمردن مهم‌ترين عوامل اختلاف در شمارگان نام‌ها، که اين اختلافات عمدتاً صوري هستند.
هـ ـ استخراج ۷۳ نام از خود قرآن و نيز نام‌هاي بسيار ديگري از احاديث، و بيان اين که به دلايل روشن قرآني و حديثي، نام اصلي آن القرآن است و برخي صفات نيز از ره‌گذر غلبه استعمالي، در عرف خاصّ، به صورت عَلَمِ به غلبه در آمده‌‌اند و باقي موارد، صفات قرآن‌اند.
واژگان کليدي: نام‌هاي قرآن، صفات قرآن، معنا شناسي نام‌ها، شمارگان نام‌ها، نسبت اسما و صفات، نام اصلي قرآن، نام‌هاي غالبي قرآن، انتزاعي بودن نام‌ها.